แตงโม=หมวกกันน็อค

แตงโม=หมวกกันน็อค

เหล่าหลิวขายแตงโมอยู่ริมถนน แต่ว่าตลอดช่วงเช้าที่ผ่านมานี้ ขายแตงโมไม่ได้เลยสักลูก จนถึงเวลาเที่ยง ก็มีรถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งมาจอดที่หน้าแผงขายแตงโมของเขา

      เหล่าหลิวแหงนหน้ามอง คนที่ขี่มอเตอร์ไซด์ก็คือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง เด็กหนุ่มลงจากรถแล้วก็ไม่ถามราคาแตงโม ไม่พูดพล่ามทำเพลงพูดกับเหล่าหลิวว่า

เด็กหนุ่ม  :  เอาแตงโมลูกที่ใหญ่ที่สุดให้ผมลูกหนึ่ง

      เหล่าหลิวดีใจสุด ๆ รีบหาแตงโมลูกที่ใหญ่ที่สุดแล้วถามเด็กหนุ่มว่า

เหล่าหลิว  :  ลูกนี้เป็นยังไง ?

เด็กหนุ่ม   :  (พยักหน้า) โอเคเลย !

      เหล่าหลิวชั่งน้ำหนักแตงโมแล้วบอกว่า

เหล่าหลิว  :  8 หยวน(ประมาณ 40 บาท)

      เด็กหนุ่มไม่ต่อราคา รีบควักเงิน 8 หยวนส่งให้เหล่าหลิวทันที แล้วพูดอย่างสุภาพว่า

เด็กหนุ่ม  :  รบกวนคุณลุงช่วยผ่าครึ่งแตงโมให้หน่อยครับ

      เหล่าหลิวฟังแล้วรู้สึกแปลกนิด ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก ก็เลยทำตามที่เด็กหนุ่มสั่ง ผ่าครึ่งแตงโมให้ กำลังจะหยิบถุงพลาสติก 2 ใบมาใส่ แต่เด็กหนุ่มกลับพูดว่า

เด็กหนุ่ม  :  ไม่ต้องใส่ครับ

      แล้วเด็กหนุ่มก็เอาแตงโมครึ่งซีกมาควักเอาเนื้อแตงแดง ๆ ออกแล้วโยนทิ้งไปบนพื้น เหล่าหลิวมองอย่างตกตะลึงพรึงเพริด ในใจของเหล่าหลิวคิดว่า เจอคนบ้ารึเปล่าเนี่ยตรู ?

      หลังจากที่เด็กหนุ่มควักเอาเนื้อแตงออกแล้ว ก็เอาแตงโมครึ่งซีกมาใสครอบหัว หันไปหัวเราะแหะ ๆ กับเหล่าหลิว เล่นเอาเหล่าหลิวตกใจยกใหญ่ เหล่าหลิวถามเด็กหนุ่มว่า

เหล่าหลิว  :  ไอ้หนุ่ม นี่แกทำอะไรเนี่ย ?

      เด็กหนุ่มขึ้นไปขี่มอเตอร์ไซด์ แล้วพูดว่า

เด็กหนุ่ม  :  ลุงไม่เห็นหรอมีตำรวจอยู่ที่ถนนอ่ะ ?

      เหล่าหลิวก็ยังไม่เข้าใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่ เด็กหนุ่มหัวเราแหะ ๆ แล้วพูดว่า

เด็กหนุ่ม  :  ถ้าไม่ใส่หมวกกันน็อค ก็ต้องถูกปรับเงิน 100 หยวน(ประมาณ 500 บาท) นะลุง !

 55555 เอาเปลือกแตงโมสดมาทำเป็นหมวกกันน็อค คิดได้ยังไงกันนะคนเรา ก็เป็นข้อเตือนใจ คนที่ขี่มอเตอร์ก่อนออกจากบ้านก็อย่าลืมเอาหมวกกันน็อคไปด้วยเน้อ มิงั้นอาจต้องซื้อแตงโมอิอิ

西瓜=安全帽

老刘在路边卖西瓜, 可是整个上午一个都没有卖出去, 到了中午, 一辆摩托车停在他的摊前。

老刘仰头一看，开摩托车的是个年轻人，年轻人下车后，也不问价，开门见山地对老刘说：“给我来一个最大的西瓜！” 老刘高兴极了, 立刻找了个最大的西瓜问：“这个怎么样？”

年轻人点点头说：“行！”
　　　老刘称了称西瓜，说：“八块钱！”

年轻人二话不说，即时掏出八块钱递给老刘，客气地说：“麻烦你把西瓜切成两半。

老刘听了感到有点奇异，但又不便多问，于是按照年轻人的嘱咐，把西瓜切成两半，正要拿出两个塑料袋，年轻人却说：“别装了。”说着，把其中半个西瓜的果肉部分用手掏出来，抛弃在地上。老刘看得目瞪口呆，心想，碰到神经病了吧？

年轻人掏空瓜瓤后，又把这半个西瓜戴在头上，冲老刘嘻嘻一笑，把老刘吓了一跳，老刘问年轻人：“你、你这是干什么呀？”

年青人坐到摩托车上，说：“你没看见路上有交警吗？”

老刘仍不懂年轻人葫芦里卖的什么药，年轻人嘿嘿一笑说：“不戴安全帽，要被罚款一百呀！”

Translated: Zab Chinese Story

Source: Gao Xiao Gu Shi

 

งานเลี้ยงหรูในห้องน้ำ

งานเลี้ยงหรูในห้องน้ำ

มีแม่คนหนึ่งกับลูกชายวัยสี่ขวบใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน เธอมีอาชีพเป็นคนรับใช้ของครอบครัวหนึ่ง

      มีวันหนึ่ง เจ้านายที่เป็นเจ้าของบ้านต้องการจะจัดงานเลี้ยงแขก และเขาก็หวังว่าสาวใช้คนนี้จะมาช่วยเขาต้อนรับแขกในตอนเย็น แต่เมื่อเธอนึกถึงลูกชายที่ต้องอยู่บ้านเพียงลำพังคนเดียว คงจะกลัวมากตามประสาเด็ก เธอจงขออนุญาตเจ้านายพาลูกชายมาด้วย ในระหว่างทางที่เธอพาลูกชายมานั้น  ก็ได้ซื้อขนมปังและไส้กรอกที่ไม่เคยซื้อมาก่อนเลยให้กับลูกชาย และพูดกับลูกชายว่า

แม่  :  วันนี้แม่จะพาลูกไปงานเลี้ยงน่ะ

      งานเลี้ยงจัดขี้นอย่างหรูหรา สาวใช้ไม่อยากให้ลูกชายรับรู้ถึงความแตกต่างระหว่างความจนกับความรวยเร็วจนเกินไปนัก และเพราะในบ้านนี้ทุกที่ต่างเต็มไปด้วยแขกเหรื่อผู้มีเกียรติ ดังนั้น สาวใช้จึงจำเป็นต้องพาลูกชายไปซ่อนไว้ในห้องน้ำที่เจ้านายใช้เฉพาะคนเดียว  หลังจากนั้น เธอน้ำตาคลอเบ้าแต่ต้องเก็บซ่อนน้ำตาไว้ พร้อมบอกกับลูกชายว่า

แม่  :  หนูก็มีความสุขอยู่ในห้องงานเลี้ยงนี้นะลูก

      เด็กชายคนนี้เติบโตขึ้นมาจากครอบครัวที่มีฐานะยากจน เขาไม่เคยเห็นห้องที่หรูหราขนาดนี้มาก่อน แล้วยิ่งไม่เคยเจอสุขภัณฑ์โถชักโครกมาก่อน และยิ่งไม่เคยรู้จักอ่างล้างหน้าที่ทำด้วยหินอ่อนอันสวยงามนี่มาก่อน แล้วเขายังดมกลิ่นหอมของน้ำยาล้างมือและสบู่อีกด้วย ซึ่งตัวเด็กชายคนนี้ได้คิดเอาเองว่า เขาได้มาถึงภัตตาหารแล้ว มีความสุขมากจนถอนตัวไม่ขึ้นเลยทีเดียว เขานั่งบนพื้น เอาจานว่างบนฝาชักโครก จ้องมองไส้กรอกและขนมปังที่วางอยู่ในจาน และร้องเพลงอย่างมีความสุข

       ณ เวลานี้ งานเลี้ยงของจริงได้ถูกจัดขึ้นแล้ว เจ้านายนึกถึงลูกชายของสาวใช้ได้ จึงถามสาวใช้ สาวใช้ตอบว่า

สาวใช้  :  ไม่ทราบค่ะ อาจจะออกไปวิ่งเล่นอยู่ข้างนอกมั้งค่ะ

      เจ้านายสังเกตเห็นว่าสาวใช้ตอบอย่างหลบสายตา จึงเดาเหตุการณ์ท้้งหมดได้ เขาจึงตามหาลูกของสาวใช้อย่างเงียบ ๆ ภายในบ้าน ในที่สุด ก็ตามเสียงร้องเพลงของเด็กชายคนหนึ่งไปเจอว่าอยู่ในห้องน้ำ เจ้านายตกตะลึงอึ้งกิมกี่ แล้วถามเด็กชายว่า

เจ้านาย  :  เจ้าหนู มาซ่อนอะไรอยู่ในนี้?

      เด็กชายที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวไส้กรอกอยู่เต็มปาก จึงตอบอย่างตะกุกตะกักว่า

เด็กชาย  :  ผมมางานเลี้ยงที่นี่ครับ ตอนนี้ผมกำลังกินอาหารเย็นอยู่

      ตัวของเจ้านายเองต้องพยายามสะกดกลั้นอาการตกใจไว้ แล้วถามต่อว่า

เจ้านาย   :  หนูรู้ไหมว่าที่นี่คือสถานที่อะไร?

เด็กชาย  :  ผมต้องรู้อยู่แล้ว ว่าที่นี่เป็นห้องที่เจ้าของงานเลี้ยงจัดไว้ให้ผมโดยเฉพาะ

เจ้านาย   :  แม่ของหนูบอกมาอย่างนี้หรอ?

เด็กชาย  :  ใช่ครับ อันที่จริงไม่ต้องให้แม่บอก ผมก็รู้ครับว่า เจ้าของงานเลี้ยงต้องจัดห้องที่ดีที่สุดไว้ให้สำหรับผมแน่นอนอยู่แล้ว !

 

      แล้วเด็กชายก็ชี้ไปที่ไส้กรอก แล้วพูดว่า

เด็กชาย  :  เพียงแต่ ผมหวังว่าจะมีใครสักคนหนึ่งมากินอาหารเป็นเพื่อนกับผม ของอร่อย ๆ ก็ต้องให้ทุกคนมากินด้วยกันมันถึงจะสนุก

      เจ้านายเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นต่อหน้าของตัวเองแล้ว เขาเดินออกไปที่โต๊ะจัดเลี้ยงอาหารอย่างเงียบ ๆ แล้วพูดกับแขกเหรื่อว่า

เจ้านาย  :  ท่านผู้มีเกียรติครับ ต้องขอโทษเป็นอย่างยิ่ง ที่เกรงว่าวันนี้กระผมไม่อาจอยู่ร่วมโต๊ะกับทุกท่านได้ เพราะกระผมต้องไปเป็นเพื่อนกับแขกพิเศษท่านหนึ่ง

      หลังจากนั้น เจ้านายก็ยกอาหารสองจานจากโต๊ะจัดเลี้ยง ไปยังห้องน้ำ เคาะประตูเบา ๆ เมื่อเด็กชายอนุญาตให้เข้าห้อง เขาจึงเปิดประตู แล้วเอาอาหารทั้งสองจานนั้นวางบนฝาชักโครก แล้วขยับตัวนิดหน่อยพูดกับเด็กชายอย่างสุภาพว่า

เจ้านาย  :  ห้องที่ดีสวยงามออกอย่างนี้ แน่นอนจะให้หนูมีความสุขคนเดียวได้อย่างไรกัน ขอให้ฉันได้ร่วมงานเลี้ยงกับหนูหน่อยก็แล้วกัน

      ห้องน้ำได้กลายเป็นห้องที่ดีที่สุดในบ้านหลังนี้ไปซะแล้ว พวกเขาทั้งคู่กินอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อยในห้องน้ำนี้ และร้องเพลงกันหลายต่อหลายเพลง และก็มีแขกเหรื่อผู้มีเกียรติมากมายต่างทยอยกันมาเคาะห้องน้ำ แล้วเข้ามาทักทายเด็กชายกับเจ้านาย ส่งน้ำแอปเปิ้ลรสเลิศและปีกไก่ที่ทอดกรอบสีเหลืองทองให้กับเด็กชาย ต่อมา แขกคนอื่น ๆ ก็เข้ามาแออัดกันอยู่แต่ในห้องน้ำ ร้องเพลงร่วมกับเด็กชาย ทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจ ไม่มีใครเสแสร้ง

      หลายปีต่อมา เด็กชายคนนี้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ เขามีบริษัทเป็นของตัวเอง มีบ้านที่มีห้องน้ำถึงสองห้องด้วยกัน เขาค่อย ๆ ก้าวขึ้นสู่สังคมชั้นสูง กลายเป็นมหาเศรษฐี แต่ในทุก ๆ ปีเขาก็ยังบริจาคเงินจำนวนมากให้กับคนจนด้วย แต่เขาไม่เคยจัดงานการกุศลเลย และยิ่งไม่อยากให้คนจนรู้จักชื่อของเขาด้วย มีเพื่อนของเขาถามถึงเหตุผลว่าทำไม เขาตอบว่า ฉันจำเหตุการณ์หนึ่งในอดีตเมื่อหลายปีก่อนได้อย่างชัดเจน มีอยู่วันหนึ่ง มีเศรษฐีท่านหนึ่งและเพื่อน ๆ ของท่าน ไม่รังเกียจเลยที่จะปกป้องเกียรติและศักดิ์ศรีของเด็กชายวัยสี่ขวบเอาไว้

ไม่ต้องพูดอะไรมาก อ่านแล้วชอบก็แปลเลย แต่เมื่อมองย้อนกลับไป ถ้าในตอนนั้น เจ้านายและแขกเหรื่อต่างหัวเราะเยาะเขาที่เข้ามากินข้าวในห้องน้ำ เด็กชายคนนี้อาจจะไม่ได้เติบโตมีอนาคตที่สดใสแบบนี้ เพราะฉะนั้นแล้ว แววตาหรือสายตาที่สื่ออกมา กับการกระทำที่แสดงออกมาอาจเปลี่ยนแปลงชีวิตของใครคนหนึ่ง

卫生间里的晚宴

有一个母亲和四岁的儿子一起生活, 她给一家人做女佣。

有一天，主人要请客, 他希望女佣晚上帮他招待客人。想到儿子独自在家一定很害怕, 她征得主人同意后, 女佣就把儿子带到了主人家中。路上，女佣对儿子说要带他去参加一个晚宴，并悄悄地买下了一直都没个儿子买的香肠和面包。

          晚宴太豪华了, 女佣不想让儿子过早知道贫与富的差别, 因为房子里到处都是客人，所以女佣只好把儿子带到了主人专用的卫生间。然后，她含着泪水，并告诉他，他将在这里享用晚宴。男孩在贫困中长大, 他从没见过这么豪华的房间, 更没有见过抽水马桶，不认识漂亮的大理石洗漱台。他闻着洗涤液和香皂的香气，以为到了餐厅, 幸福得不能自拔。他坐在地上，将盘子放在马桶盖上，盯着盘子里的香肠和面包，为自己唱起快乐的歌。

真正晚宴开始的时候，主人想起女佣的儿子, 他问女佣，女佣说她也不知道，也许是跑出去玩了吧。主人看女佣躲闪的目光就猜到了一切, 他在房子里静静地寻找，终于，顺着歌声找到了卫生间里的男孩。主人楞住了，他问男孩：“孩子，你躲在这里干什么？”男孩嘴里嚼着香肠，含糊地说：“我是来这里参加晚宴的，现在我正在吃晚餐。” 主人抑制着内心的惊讶，问：“你知道这是什么地方吗？”男孩说：“我当然知道，这是晚宴的主人单独为我准备的房间。”主人问：“是你妈妈这样告诉你的吗？”男孩高兴地说：“是呀，其实不用妈妈说，我也知道，晚宴的主人一定会为我准备最好的房间！”男孩又指了指盘子里的香肠，噘起小嘴，说：“只是，我希望能有个人陪我吃这些东西，好东西要大家一起吃才有意思。”

主人已经明白了眼前的一切。他默默走回餐桌前，对所有的客人说：“对不起，恐怕今天我不能陪你们共进晚餐了，我得去陪一位特殊的客人。”  他从餐桌上端走两个盘子，来到洗手间的门口，轻轻地敲敲门，得到男孩的允许后，他推开门，先把两个盘子放到马桶盖上，然后彬彬有礼地对男孩欠了欠身，说：“这么好的房间，当然不能让你一个人独享，请允许我与你共进晚餐。”

洗手间是整栋房子里最好的房间。他们在洗手间里吃了很多东西，唱了很多歌。不断有客人敲门进来，他们向主人和男孩问好，递给男孩美味的苹果汁和烤得金黄的鸡翅，后来他们干脆一起挤到小小的洗手间里，给男孩唱起了歌。每个人都很认真，没有一个人认为这是一场闹剧。

多年后男孩长大了。他有了自己的公司，有了带两个卫生间的房子。他步入上流社会，成为富人。每年他都拿出很大一笔钱救助一些穷人，可是他从不举行捐赠仪式，更不让那些穷人知道他的名字。有朋友问及理由，他说：“我始终记得许多年前，有一天，有一位富人和他的朋友们，他们小心翼翼地保护了一个四岁男孩的自尊。

Translated: Zab Chinese Story

Source: Gu Shi Hui 

รีบส่งรองเท้า 1 ล้านคู่มาด่วน

รีบส่งรองเท้า 1 ล้านคู่มาด่วน

          มีโรงงานผลิตรองเท้าแห่งหนึ่งกำลังต้องการขยายตลาด บอสเจ้าของโรงงานจึงสั่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนหนึ่งไปสำรวจตลาดยังเกาะแห่งหนึ่ง ผู้จัดการฝ่ายการตลาดคนนั้นพอมาถึงเกาะ ก็พบว่าคนในท้องที่ต่างไม่ใส่รองเท้าเลยแม้แต่คนเดียว เมื่อกลับมาถึงโรงแรมที่พัก เขาจึงโทรศัพท์ไปรายงานบอสทันทีว่า

ผู้จัดการ  :  คนที่นี่ไม่นิยมใส่รองเท้ากันเลย ไม่มีลู่ทางทำการตลาดเลย

        บอสเจ้าของโรงงานหลังจากรับโทรศัพท์แล้ว ก็ครุ่นคิดพิจารณาอยู่เป็นเวลานาน ในที่สุดก็ส่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดอีกคนหนึ่งไปทำการสำรวจตลาดอีกครั้งหนึ่ง เมื่อผู้จัดการคนที่ 2 มาถึงเกาะแห่งนี้ เห็นว่าคนที่นี่เดินเท้าเปล่ากันทุกคน ไม่มีใครใส่รองเท้าเลย จึงดีใจมาก พอกลับถึงโรงแรมก็รีบโทรศัพท์หาบอสทันทีว่า

ผู้จัดการคนที่2  :  คนบนเกาะนี้ไม่ใส่รองเท้าเลย ศักยภาพทางการตลาดมีมากจริง ๆ รีบส่งรองเท้า 1 ล้านคู่มาด่วนจี๋ !

  จากเรื่องนี้จะเห็นได้ว่า ในสถานการณ์เดียวกัน แต่มีการใช้มุมมองที่แตกต่างกันมาจัดการกับปัญหา ก็เป็นการคิดนอกกรอบอีกวิธีหนึ่ง เหมือนกับเป็นการพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาส ซึ่งก็อาจจะเป็นเส้นทางสู่ความสำเร็จได้ เมื่อเจอปัญหาหรืออุปสรรค ก็ลองคิดหลาย ๆ วิธีดูกันเน้อ

快寄一百万双鞋子过来

            有一家鞋子制造厂要扩大市场，工厂老板便派一名市场经理到一个岛上调查市场。那名市场经理一抵达，发现当地的人们都没有穿鞋子的习惯。回到旅馆，他马上打电话告诉老板说：“这里的居民从不穿鞋，此地无市场。” 

          老板接到电话后，思索良久, 又派了另一名市场经理去实地调查。当这名市场经理一见到当地人们赤足，没穿任何鞋子的时候，心中兴奋万分，一回到旅馆，他马上给老板打电话说：“此岛居民无鞋穿，市场潜力巨大．快寄一百万双鞋子过来!”

Translated: Zab Chinese Story

Source: Ying Xiao Dian Gu

 

ขโมยก็ยังคงเป็นเพียงแค่ขโมย

ขโมยก็ยังคงเป็นเพียงแค่ขโมย

เจิงกั๋วฟานเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงโด่งดังมากคนหนึ่งในประวัติศาสตร์ของประเทศจีน แต่ตอนเป็นเด็กเจิงกั๋วฟานไม่ฉลาดเอาซะเลย

      ตอนค่ำของคืนวันหนึ่ง เจิงกั๋วฟานกำลังอ่านหนังสืออยู่ในบ้าน มีบทความเรื่องหนึ่งที่เจิงกั๋วฟานอ่านตั้งหลายรอบแต่ยังท่องจำไม่ได้ซะที ดังนั้นก็เลยต้องอ่านซ้ำไปซ้ำมารอบแล้วรอบเล่า

      ซึ่งในเวลาเดียวกันนี้นี่เอง มีหัวขโมยคนหนึ่งเข้ามาในบ้านของเจิงกั๋วฟาน แล้วแอบอยู่ข้างนอกหน้าต่าง รอให้ถึงเวลาที่เจิงกั๋วฟานเข้านอนแล้วจะเข้าไปขโมยของมีค่า

       แต่ว่ารอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ เสียงที่เล็ดลอดออกมาจากในบ้านก็ยังคงเป็นเสียงของเจิงกั๋วฟานที่อ่านบทความเรื่องนั้นรอบแล้วรอบเล่า ก็ยังไม่เห็นเจิงกั๋วฟานเข้านอนซะที เจ้าหัวขโมยทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ กระโดดออกจากที่ซ่อนแล้วพูดอย่างโกรธสุด ๆ ว่า

ขโมย  :  ระดับสติปัญญามีแค่นี้ ยังจะอ่านหนังสือทำไม?

       หลังจากนั้นก็ท่องเนื้อหาที่อยู่ในบทความเรื่องนั้น(ที่เจิงกั๋วฟานพยายามจะท่องจำ)อย่างเสียงดังฟังชัดรอบหนึ่ง แล้วก็เดินจากไปอย่างภาคภูมิใจ

       ถึงแม้ว่าเจ้าหัวขโมยรายนี้จะมีพรสวรรค์ แต่ที่น่าเสียดายก็คือ พรสวรรค์ของเขาไม่ได้เติมความขยันมุ่งมั่นลงไป ดังนั้นในที่สุดเขาก็ยังคงเป็นเพียงแค่ขโมยคนหนึ่ง แต่เจิงกั๋วฟานกลับอาศัยความขยันหมั่นเพียรของตนเอง ในที่สุดเจิงกั๋วฟานก็กลายเป็นบุคคลที่มีผู้เคารพเลื่อมใสมากคนหนึ่ง

ใครที่เคยอ่านประวัติศาสตร์จีนก็น่าจะเคยได้ยินชื่อ เจิงกั๋วฟาน มาบ้างว่าท่านเป็นขุนนางในสมัยราชวงศ์ชิง มีนักวิจารณ์ได้กล่าวว่า เจิงกั๋วฟานเป็นบุคคลคนสุดท้ายในประวัติศาสตร์สมัยโบราณของจีน แต่เป็นบุคคลแรกสุดในประวัติศาสตร์สมัยใหม่ของจีน เพราะท่านเป็นผู้บุกเบิกในการสร้างเรือกลไฟลำแรกของจีน ก่อตั้งโรงเรียนสรรพาวุธทางทหารเป็นแห่งแรก พิมพ์และแปลหนังสือจากต่างประเทศให้เป็นภาษาจีนเป็นครั้งแรก จัดส่งนักเรียนให้ไปศึกษายังสหรัฐอเมริกาเป็นงวดแรก นึกไม่ถึงว่าคนเก่ง ๆ แบบท่าน จะมีช่วงเวลาของความโง่ด้วย ใครที่กำลังท้อแท้กับการเรียน ก็ดูท่านเป็นตัวอย่างก็ได้ ความสำเร็จอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม

小偷还只是小偷

                曾国藩是中国历史上非常有名的人物, 但是他小时候却并不聪明。

有一天晚上曾国藩在家读书，有一篇文章他读了很多遍了还是背不下来，于是只好一遍又一遍地重复。

这时他家里来了一个小偷, 躲在窗户外面, 想等他睡觉之后拿点儿值钱的东西。

可是等啊等, 屋里传来的还是曾国藩一遍又一遍地读同一篇文章的声音, 就是不见曾国藩睡觉。小偷实在忍不住了, 跳出来生气地说: “就你这种水平还能读什么书？” 然后把那篇文章背诵一遍, 很得意地走了。

小偷很有天赋, 但遗憾的是, 他的天赋没有加上勤奋, 所以最终他还只是一个小偷, 而曾国藩却凭着自己的努力最后成了非常令人佩服的人。

Translated: Zab Chinese Story

Source: Zeng Guo Fan De Gu Shi 

เขามาส่งพัสดุ

เขามาส่งพัสดุ

มีอยู่วันหนึ่ง เถ้าแก่ได้มาตรวจงานที่โรงงานด้วยตัวเอง ตอนที่เถ้าแก่เดินมาถึงโกดังเก็บสินค้านั้น ก็เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนพิงกล่องพัสดุอย่างขี้เกียจ เบื่อหน่่ายเต็มที่ เถ้าแก่จึงถามเด็กหนุ่มคนนั้นด้วยน้ำเสียงอย่างโมโหว่า

เถ้าแก่  :  ไอ้หนุ่ม ทั้งสัปดาห์แกหาเงินได้เท่าไร?

เด็กหนุ่ม  :  100 หยวน

      เถ้าแก่ควักกระเป๋าตังค์ออกมา แล้วนับแบงค์ 20 หยวน 5 ใบ ส่งให้เด็กหนุ่มแล้วพูดว่า

เถ้าแก่  :  ไอ้หนุ่ม เงินเดือนทั้งสัปดาห์ของแก และฉันไล่แกออก ไม่ต้องกลับมาอีก

      เด็กหนุ่มรับเงินยัดใส่กระเป๋าเสื้อแล้วรีบเดินออกไปทันที

      ผู้จัดการโกดังสินค้าที่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองด้วยอาการตกตะลึงอย่างสุด ๆ แล้วเถ้าแก่ยังพูดต่ออีกว่า

เถ้าแก่  :  บอกฉันหน่อยซิ ไอ้เด็กหนุ่มคนนี้มาทำงานนานแค่ไหนแล้ว?

ผู้จัดการ  :  เขาไม่ได้ทำงานที่นี้ เขามาส่งพัสดุ

เถ้าแก่  :  0o0"  !!!!!!!!!!???????

他是送包裹的

一天一位老板到自己的工厂里检查。当他来到库房时，看到了一个年轻人懒散地倚在一个包装箱上。“你一个星期挣多少钱？” 老板气哼哼地问道。“100元。”年轻人回答说。老板掏出钱包，点了五张20元的票子。老板喊道，“给你一个星期的工资，现在你给我滚，别再来了！” 这个年轻人把钱塞进口袋急忙走开了。

一直站在旁边的库房经理惊奇地望着这一切。老板说道，“告诉我，这家伙在这儿干了多久了？” 经理回答说， “他不在这儿工作，他是送包裹的”。

Translated: Zab Chinese Story

Source: You Mo Gu Shi