ตาบอดแต่ใจไม่บอด

ตาบอดแต่ใจไม่บอด

       มีหญิงสาวคนหนึ่งที่เกิดมาหน้าตาสวยงามมาก ชายใดได้เห็นเป็นต้องมนต์สะกด แต่น่าเสียดายที่เป็นคนตาบอด มีแม่สื่อแม่ชักมาแนะนำชายหนุ่มให้เธอเลือกมากมาย มีทั้งชายชาตรีล่ำสันแข็งแรง และคุณชายจากตระกูลผู้ดี ผู้ชายเหล่านี้ล้วนไม่แคร์ที่เธอตาบอด ยอมที่จะแต่งงานกับเธอ

       ในทุกครั้งที่มีการดูตัว แม่ของหญิงสาวก็จะพาตัวหญิงสาวและชายหนุ่มว่าที่ลูกเขยไปกินข้าวที่ภัตตาคารเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง และทุกครั้งที่กินข้าวเสร็จ หญิงสาวก็จะส่ายหน้า แม่ของหญิงสาวพูดว่า

แม่ : ชายหนุ่มที่ดีออกอย่างนี้เขาไม่รังเกียจลูก ลูกยังจะเลือกอะไรอยู่อีก?

       ต่อมา มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ฐานะค่อนข้างยากจนแต่กลับถูกหญิงสาวคนนี้ "ชอบ" ใจซะอย่างนั้น แม่ที่รักและห่วงลูกสาวมากจึงพูดขึ้นว่า

แม่ : ลูกก็เพิ่งจะ 25 ปีเอง อายุยังไม่มากเท่าไหร่ เดี๋ยวก็ค่อย ๆ หาคู่ครองก็แล้วกัน ทำไมต้องรีบสุ่มสี่สุ่มห้าเลือกด้วยล่ะ?

หญิงสาว : หนูมองถูกคนแล้วค่ะ ต้องเป็นเขาคนนี้คนเดียวเท่านั้น ผู้ชายคนก่อน ๆ ตั้งสิบกว่าคน เวลาไปกินข้าวดูตัวก็มักจะคุยโวโอ้อวด ไม่เห็นมีใครสักคนที่จะสังเกตเห็นว่าหนูกินแต่ข้าวเปล่า เพราะว่าหนูมองไม่เห็นว่าอาหารว่างอยู่ตรงไหน กลัวว่าคีบผิดแล้วจะปล่อยไก่ออกมาทำให้ได้อายกัน มีแต่ชายหนุ่มคนนี้ที่คีบอาหารให้หนูตลอดเวลาเลย หนูจึงรู้ว่ามีแต่เขาเท่านั้นที่จะรักหนูไปตลอดชีวิต

       แม่ทอดถอนใจก่อนจะพูดว่า

แม่ : อย่าดูถูกว่าลูกของแม่ตามองไม่เห็น แต่ใจของลูกยังสว่างกว่าแม่ซะอีก

  เธอเป็นสาวที่ตาบอดแต่ใจไม่บอดจริง ๆ ซึ่งวันนี้เป็นวันคนพิการแห่งชาติของจีน(วันอาทิตย์ที่สามของเดือนพฤษภาคมของทุกปี) ก็เลยอัพเรื่องนี้ดู ส่วนหนุ่ม ๆ สาว ๆ คนไหนที่กำลังดูใจแฟนอยู่ก็เอาวิธีของสาวคนนี้ไปลองใช้ดูก็ได้เน้อ ดูว่าเขาจะจริงใจรึเปล่า

眼盲心不盲 

       有一个天生丽质的姑娘，让男人一见倾心，只可惜是个盲人。媒人给她介绍了十来个健康有为、家境富裕的男子，他们都不在乎姑娘是盲人，愿意跟她结婚。

       每次姑娘的妈妈都会领着姑娘与相亲的男子在一家小饭馆吃饭。每次吃完饭后，姑娘都摇头，她的妈妈说：“人家那么好的人不嫌弃你，你还挑什么?”

       后来，一个家境贫苦的男青年却被姑娘“看”中了。妈妈心疼女儿说：“你才25 岁，年纪还不大，还可以慢慢找呀，何必瞎凑合呢?”姑娘说：“我认准了，就是他了。以前的那十几个男人吃饭的时候都夸夸其谈，没有一个人看到我其实光吃米饭，因为我看不见菜在哪里，怕夹错了出洋相，只有这个青年一个劲儿给我夹菜，我就知道了只有他会疼我一辈子。”妈妈感叹道：“别看你眼睛看不见，心比我还明亮呢。


Translated: Zab Chinese Story

Source: Can Ji Ren De Gu Shi

แม่สอนลูกแบ่งแอปเปิล

แม่สอนลูกแบ่งแอปเปิล

        ในชีวิตของคนคนหนึ่งจะได้รับการสั่งสอนครั้งแรกสุดเลยมาจากครอบครัว มาจากแม่ที่คอยอบรมเลี้ยงดูลูก 

           มีคนที่ประสบความสำเร็จคนหนึ่ง กับผู้ร้ายคนหนึ่ง เมื่อถูกถามถึงแม่ว่ามีบทบาทต่อชีวิตของคนเราอย่างไร นึกไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะพูดถึงเรื่องเดียวกัน นั่นคือ แม่แบ่งแอปเปิลให้พวกเขาตอนเป็นเด็ก

            ผู้ร้ายคนนั้นเล่าให้ฟังว่า เมื่อตอนเป็นเด็ก มีวันหนึ่งแม่หยิบแอปเปิลมาสามสี่ลูก ผลแดงทั้งนั้น มีใหญ่เล็กคละเคล้ากันไป ฉันพอเห็นก็เล็งไว้ลูกหนึ่งที่ทั้งแดงทั้งใหญ่ ชอบมากเลยล่ะ อยากจะได้มากิน ซึ่งในตอนนั้น แม่ก็เอาแอปเปิลวางไว้บนโต๊ะ แล้วถามฉันกับน้องว่าอยากจะได้ลูกไหน? ฉันกำลังจะพูดว่าฉันอยากได้ลูกที่ใหญ่ที่สุดและแดงที่สุดลูกนั้น แต่ ณ เวลานั้นนั่นเอง น้องชายได้พูดแทรกขึ้นมาอย่างเดียวกับที่ฉันคิดเอาไว้พอดี พอแม่ได้ยิน ก็จ้องตาเขม็งมายังน้องชาย แล้วตำหนิว่า "เด็กดีต้องเรียนรู้ที่จะเอาของดี ๆ แบ่งปันให้คนอื่น ไม่ใช่คิดแต่จะเอาไว้เอง" ดังนั้น ฉันจึงปิ๊งไอเดียเด็ด แล้วเปลี่ยนคำพูดซะใหม่ว่า "แม่ หนูอยากได้ลูกที่เล็กที่สุด เอาลูกใหญ่ให้น้องไปเถอะ" แม่ได้ยินแล้วดีใจมาก มาหอมแก้มฉันหนึ่งที แล้วก็เอาแอปเปิลลูกนั้นที่ทั้งแดงทั้งใหญ่ให้ฉันเป็นรางวัล ฉันก็ได้ในสิ่งที่ฉันอยากจะได้ นับแต่นั้นมาฉันก็เรียนรู้ที่จะพูดโกหก ต่อมา ฉันก็เรียนทั้งชกต่อย ขโมย ปล้น เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันสามารถทำได้ทุกอย่าง จนกระทั่งถึงวันที่ฉันถูกตำรวจจับ ฉันถึงได้รู้ว่าตัวเองทำชั่วไปแล้ว

           ส่วนคนที่ประสบความสำเร็จได้เล่าไว้แบบนี้  เมื่อตอนเป็นเด็ก มีวันหนึ่งแม่หยิบแอปเปิลมาสามสี่ลูก ผลแดงทั้งนั้น มีใหญ่เล็กคละเคล้ากันไป ฉันกับน้อง ๆ ต่างก็แย่งกันจะเอาลูกใบใหญ่ แม่จึงหยิบลูกที่ทั้งใหญ่ที่สุดและแดงที่สุดเอามาไว้ในมือ แล้วพูดกับพวกเราว่า "แอปเปิลลูกนี้ที่ทั้งใหญ่ที่สุด แดงที่สุด และอร่อยที่สุด ใครที่อยากจะได้มัน ดีเลย ตอนนี้ให้พวกลูก ๆ มาแข่งกัน แม่ได้แบ่งหญ้า 3 กองไว้ที่หน้าบ้าน ลูกทั้ง 3 ก็แบ่งกันไปคนละกอง ตัดหญ้าให้เสร็จเรียบร้อย ใครที่ทำได้เร็วที่สุดและดีที่สุด ก็จะได้แอปเปิลลูกนี้ไปครอง" พวกเราทั้งสามก็แข่งกันตัดหญ้า ผลปรากฎว่าฉันชนะได้แอปเปิลลูกที่ใหญ่ที่สุด ฉันขอบคุณแม่เป็นอย่างสูง ที่แม่ทำให้ฉันเข้าใจถึงเหตุผลที่ง่ายที่สุดและสำคัญที่สุด คือ อยากจะได้ในสิ่งที่ดีที่สุด ก็ต้องพยายามช่วงชิงให้เป็นที่หนึ่ง แม่สอนพวกเรามาแบบนี้ และก็ทำแบบนี้มาโดยตลอด ที่บ้านของเรา ใครอยากจะได้ของดีอะไรก็จะใช้การแข่งขันมาตัดสิน สิ่งนี้ยุติธรรมมาก ใครอยากได้อะไร อยากได้เท่าไหร่ ก็จะต้องออกแรงพยายามเพื่อให้ได้สิ่งนั้นมา

                    แม่คือครูคนแรกของลูก คุณสามารถสอนลูกให้พูดคำโกหกคำแรกได้ และคุณก็สามารถสอนลูกให้เป็นคนซื่อสัตย์ ขยัน ได้เช่นกัน 

          

 วันนี้เป็นวันแม่แห่งชาติของจีน(วันอาทิตย์ที่สองของเดือนพฤษภาคมของทุกปี) ก็เลยลองอัพเรื่องนี้ดู อาจจะดูแรงไปหน่อย แต่ก็ให้แง่คิดไม่น้อยเลย แล้วก็รักแม่ได้ทุกวันเน้ออออ

母亲教孩子分苹果

一个人一生中最早受到的教育来自家庭，来自母亲对孩子的早期教育。
          一位成功者, 一位罪犯, 当被问到母亲对他们人生的影响时, 两个人谈的居然都是同一件事：小时侯母亲给他们分苹果。
          那犯人说：“小时候，有一天妈妈拿来几个苹果，红红的，大小各不同。我—眼就看见中间的那个又红又大，十分喜欢，非常想要。这时，妈妈把苹果放在桌上，问我和弟弟：“你们想要哪个？” 我刚想说我想要最大最红的那个，这时弟弟抢先说出我想说的话。妈妈听了，瞪了他—眼，责备他说：“好孩子要学会把好东西让给别人，不能总想着自己。”于是, 我灵机一动，改口说：“妈妈，我想要那个最小的，把大的留给弟弟吧。”妈妈听了非常高兴，在我的脸上亲了一下，并把那个又红又大的苹果奖励给我。我得到了我想要的东西，从此我学会了说谎。以后，我又学会了打架、偷、抢。为了得到想要的东西，我可以干任何事。直到我被警察抓住的那一天, 我才知道自己错了。”
          成功者则这样说：“小时候，有一天妈妈拿来几个苹果，红红的，大小各不同。我和弟弟们都争着要大的，妈妈把那个最大最红的苹果举在手中，对我们说：“这个苹果最大最红最好吃，谁都想要得到它。很好，现在让我们来做个比赛, 我把门前的草坪分成三块，你们三人一人一块，负责修剪好, 谁干得最快最好，谁就有权得到它! ”我们三人比赛除草。结果我赢了那个最大的苹果。我非常感谢母亲，她让我明白一个最简单也最重要的道理：要想得到最好的，就必须努力争第一。她一直都是这样教育我们，也是这样做的。在我们家里，你想要什么好东西就必须通过比赛来赢得，这很公平。你想要什么、想要多少，就必须为此付出多少努力和代价。”
          母亲是孩子的第一任教师，你可以教他说第一句谎话，也可以教他做一个诚实的永远努力争第一的人。

Translated: Zab Chinese Story

Source: Mu Qin De Gu Shi