พ่อครับ...ผมจะสู้

พ่อครับ ผมจะสู้

            เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์จึงทำให้กระดูกที่ขาของเสี่ยวเฉียงแตกละเอียด กลายเป็นคนพิการ เสี่ยวเฉียงเอาแต่นอนอยู่บนเตียงและร้องไห้ทั้งวัน พ่อของเสี่ยวเฉียงจึงหยิบหนังสือเรียนมาให้เสี่ยวเฉียงอ่าน แต่เสี่ยงเฉียงโยนหนังสือเหล่านั้นทิ้งกระจายทั่วห้องอย่างโมโหโกรธาที่สุด พ่อจึงได้แต่เก็บหนังสือขึ้นมาทีละเล่มทีละเล่มอย่างเงียบ ๆ

            ในคืนวันหนึ่ง พ่อก็เคาะประตูรีบเข้าห้องมาทันที แล้วพยุงเสี่ยวเฉียงให้ลุกขึ้นมาจากเตียง ชี้ไปห้องตรงข้ามห้องหนึ่งแล้วพูดว่า

             พ่อ :  เสี่ยวเฉียง มองดูที่ชั้นสามนะ จากทางซ้ายนับไปที่หน้าต่างที่ 2 มีผู้หญิงพิการคนหนึ่งอาศัยอยู่ ตอนกลางวันต้องไปรับจ้างทากาวแปะกล่องรองเท้าที่โรงงาน ส่วนตอนกลางคืนก็มานั่งอ่านหนังสือและทำการบ้านอย่างขยันขันแข็ง เธอเพิ่งจะอายุ 17 ปีเองนะ และเคยตีพิมพ์ผลงานการเขียนมาแล้วด้วย ดูแสงไฟจากหน้าต่างห้องนั้นสิ

            พ่อพูดมาถึงตรงนี้ ก็ทำให้เสี่ยวเฉียงเริ่มกระดากอาย หน้าแดงขึ้นมา

            พ่อ :  เสี่ยวเฉียง เอาความกล้าหาญออกมาลูก!

            นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แสงไฟจากหน้าต่างบานนั้นก็อยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวเฉียง  ขอเพียงเห็นแสงไฟนั้น เสี่ยวเฉียงก็อดไม่ได้ที่จะต้องหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านโดยอัตโนมัติ

            ต่อมา พ่อของเสี่ยวเฉียง โชคไม่ดีเสียชีวิตจากการช่วยเหลือเด็กที่ตกน้ำคนหนึ่ง ในตอนกลางคืนเสี่ยวเฉียงมักจะคิดถึงพ่อ จนนอนไม่หลับ ทันใดนั้นเสี่ยวเฉียงก็มีความคิดแวบหนึ่งขึ้นมาในหัว อยากจะไปดูผู้หญิงคนนั้น แล้วเอาเรื่องของพ่อเล่าให้เธอฟัง และขอบคุณแสงไฟในยามค่ำคืนของเธอ ที่ปลุกความกล้าของเขาขึ้นมาอีกครั้ง เสี่ยวเฉียง เอาไม้เท้ายันพื้นแล้วค่อย ๆ เดินไปถึงห้องหลังนั้น เคาะประตูห้องนั้นอย่างเบา ๆ แต่ห้องที่อยู่ตรงข้ามกลับเปิดประตูออกมา เป็นคุณยายคนหนึ่งพูดว่า

           คุณยาย : อย่าเคาะเลย ห้องนี้เป็นห้องว่างนะ

           เสี่ยวเฉียงตกตะลึงนิ่งอึ้ง!

           คุณยาย : เมื่อก่อนลูกชายของยายอยู่ห้องนี้ แล้วก็ย้ายออกไปห้องนี้ก็ว่างมาโดยตลอด เมื่อสองเดือนก่อน มีผู้ชายคนหนึ่งมาเช่าห้องนี้ แต่เขาไม่ได้มาอยู่ แล้ววานให้ยายช่วยเปิดไฟตอนกลางคืนไว้ พอถึงรุ่งเช้าก็ให้ปิดไฟ

            เสี่ยวเฉียงโยนไม้เท้าทิ้งทันที ล้มลงอยู่หน้าห้องนั้น ร้องไห้ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ที่ข้างหูเสี่ยวเฉียงราวกับว่าได้ยินเสียงของพ่อกระซิบว่า “เสี่ยวเฉียง เอาความกล้าหาญออกมานะลูก!” แล้วเสี่ยวเฉียงก็ย้อนคิดถึงภาพวันเก่า ๆ ระหว่างเขากับพ่อ แล้วพูดในใจกับตัวเองว่า “พ่อครับ ผมจะสู้ ผมจะสู้ต่อไป”

爸爸,我一定要加油！

     因车祸而造成粉碎性骨折, 我整天躺在床上以泪洗面。我爸爸给我捎来学校的课本, 我怒气冲冲地扔了一地。爸爸默默地一本一本拾起来。

     一天夜里, 爸爸突然推门进来, 把我从床上扶起来, 指着对面那栋楼房说:“ 小强, 瞧, 三楼, 从左边数第二个窗户。” 爸爸告诉我里边住着一位残疾的姑娘, 白天为一家工厂糊鞋盒, 晚上拼命地读书和写作, 她才 17 岁, 已发表了十几万字的作品……看着那扇窗户的灯光, 我脸红了。

     “ 小强, 拿出勇气来呀!”

     从那时起, 那扇窗户的灯光陪伴着我。只要能看到灯光, 便不由自主地拿起了课本。

     后来, 爸爸为抢救一名落水儿童不幸牺牲了! 每到夜晚, 我想起爸爸, 就不能入睡。我心里突然闪起一个念头, 我想去看看那位姑娘, 把我爸爸的故事讲给她听, 还要感谢她夜晚的灯光。我拄着双拐爬上那栋楼, 轻轻敲响了门。对面房门打开了, 一位老太太说:“ 别敲了, 那是一间空房。”

我呆住了。

“从前我儿子住在这儿, 他调走后一直空着, 两个月前, 一位先生租下了这间房, 但他又不住, 只是让我每天晚上把灯拉光, 第二天早上在灯关掉……”

     我突然扔掉了双拐, 跌倒在那扇门前, 失声大哭。耳边似乎又响起爸爸的声音:“ 小强, 拿出勇气来呀!”

Source: Fu Qin Gu Shi

Translated: Zab Chinese Story